Water - Fris - Koffie - Terug naar 1956 - De wet van de remmende voorsprong

Welkom in Nederland, de natie waar vooruitgang vooral bestaat uit het eindeloos opnieuw uitvinden van het wiel—maar dan van plastic, met bluetooth, en een abonnementsmodel. Alles wat ooit simpel, logisch en duurzaam was, is nu verpakt in marketingnonsens en teruggebracht via de achterdeur als “innovatie”.

Neem de fles. Vroeger, ja vroeger, dronken we fris uit dikke glazen flessen. Je bracht ze terug, kreeg geld terug, en de flessen kregen een tweede leven. Revolutionair! Totdat plastic kwam—lichter, goedkoper, wegwerperiger. Milieu? Boeien.
Maar wacht! De overheid komt ons redden met… statiegeld op plastic flessen! De cirkel is rond, maar dan in de vorm van opengebroken vuilnisbakken.

Of koffie. Ooit zat je oma met een handmolentje de bonen te vermorzelen terwijl ze het weer voorspelde op basis van haar reuma. Toen kwam gemak: een elektrisch molentje. Toen kwam nóg meer gemak: voorgesneden poederkoffie. En toen: decadente aluminium cupjes die elke ochtend een klein stukje oceaan deden huilen. Maar nu, jawel: Philips introduceert een megaslim concept—een espressomachine met ingebouwde koffiemolen! Applaus. We zijn officieel terug in 1956, maar dan voor €799 met een LED-display.

Deze “vooruitgang” is geen sprong voorwaarts, het is een choreografie van collectieve verdwazing. We gooien oude systemen weg, bouwen complexere troep en juichen wanneer we via een dure omweg terugkeren bij het oorspronkelijke idee.

Volgende stap? Papieren zakdoekjes met wasfunctie. Een abonnementsdienst voor kraanwater. Een revolutionaire app waarmee je… gewoon even je buren kunt aanspreken.

We leven niet in een circulaire economie. We leven in een cyclische waanzin. En het eindpunt is niet vooruitgang, maar een nostalgisch museum met WiFi.