Vechten tegen de Bierkaai - De Fabels van Faber - hoe ze wel wil maar niet kan

Het streven van de Nederlandse regering om de asielinstroom fors te beperken binnen het EU-lidmaatschap stuit op juridische, politieke en praktische barrières. Minister Marjolein Faber heeft in september 2024 formeel een opt-out van de EU-asielregels aangevraagd, met als doel het invoeren van het “strengste asielbeleid ooit” . Echter, zo’n opt-out vereist een wijziging van de EU-verdragen, wat alleen mogelijk is met unanieme instemming van alle lidstaten—aangezien dit de herverdeling van asielzoekers onder druk zou zetten, is de kans op goedkeuring gering.

De EU’s Gemeenschappelijk Europees Asielsysteem (GEAS) en het nieuwe Migratie- en Asielpact, dat in 2026 van kracht wordt, verplichten lidstaten tot solidariteit via herplaatsing van asielzoekers of financiële bijdragen. Hoewel landen kunnen kiezen hoe ze solidariteit tonen, is deelname verplicht . Nederland kan dus niet eenzijdig afwijken zonder juridische gevolgen.

Andere landen, zoals Duitsland, hebben tijdelijke grenscontroles ingevoerd en strengere procedures toegepast, maar blijven binnen het EU-recht opereren . Denemarken heeft een opt-out, maar dit is historisch en niet eenvoudig te repliceren .

Kortom, binnen het huidige EU-kader is het vrijwel onmogelijk voor Nederland om de asielinstroom substantieel te beperken zonder het EU-lidmaatschap te heroverwegen. De juridische structuur en politieke realiteit binnen de EU maken een nationale koerswijziging op dit vlak uiterst complex.

In normaal Nederlands, we're fucked.

De EU is er volledig op gericht om de asiel instroom volledig uit de hand te laten lopen, het is het toekomstige linkse stemvee en de rest is nou ja, collateral. We kunnen het niet meer (ver)dragen. Dus doorgaan tot het fout loopt á la Mano á Mano. We zien het daarop afstevenen.