En nu... DIRECT VANAF MIJN ERVARING OP DE WERKVLOER
Dit alles raakt mij, letterlijk...
Bezuinigingen in verslavingszorg en GGZ hebben al ruim 15 jaar mijn aandacht en zorg.
Tja, ik heb met het weinige wat ik daaraan heb gedaan niets bereikt. Ik hoop voor mijn pensioen toch iets te veranderen.
Alsnog probeer ik binnen mijn eigen werkkring iets te bereiken.
Dat moet dus via mijn manager, haar manager en daarboven de Raad van Bestuur direct aan te spreken.
Lang leve de hiërarchie...
Nu de aandacht voor een ander gevolg op deze bezuiniging van jaren;
Het zijn de verslaafden en psychiatrische patiënten die zich verwaarlozen, zich eenzaam voelen en alleen geraken.
Ze houden geen sociale netwerk meer over, omdat ze niet meer mee kunnen of passen in ons maatschappij.
Deze doelgroep raakt in een isolement, gaat slecht zorgen voor zichzelf, eet ongezond, met als gevolg dat ze naast hun mentale en sociale problemen ook nog lichamelijke klachten krijgen die uitlopen tot ernstige ziekten zoals diabetes, korsakow, hart- en vaatziekten, nier- en leverafwijkingen.
Ze belanden uiteindelijk in het ziekenhuis, daarna volgt de nazorg...
Nazorg!?
Daar schort o.a kennis en ervaring in het omgaan met deze doelgroep! De opleidingen tot verzorgende of verpleegkundige zijn mijn inziens onvoldoende gericht op kennis en praktijkervaring in de psychiatrische en verslavingsproblematiek.
Teveel gericht op algemene en somatieke zorg. Verzorgende en verpleegkundige zijn dus gericht op VERzorgen en nauwelijks op omgaan met verslaafden/GGZ patiënten.
Ik werk waar kortdurende verblijf zorgvragen binnen komen. Ik trieer de aanvraag en bepaal of deze kortdurende verblijf onder revalidatie, herstel of crisis valt.
En ik heb de keuze uit somatische of psyco-geriatrische (dementerenden) opvang.
Ik kom steeds meer aanvragen tegen waar verslaafden (alcohol en/of drugs) en/of psychiatrische patiënten kortdurende verblijf nodig hebben.
GGZ instellingen hebben geen herstel/revalidatieopvang, de verslavingszorg ook niet.
Lukt het ons deze patiënten toch te plaatsen in een verpleeghuis, dan mislukt het in vele gevallen. Omdat de deskundigheid in begeleiding hier ontbreekt. Dit is echt niet te wijten aan de verzorgende of paramedici. Nee, de deskundigheid ligt bij GGZ en verslavingszorg. Deze deskundigen kunnen de verzorgende en paramedici niet ondersteunen tijdens de revalidatie/herstel periode, omdat er te weinig GGZ medewerkers zijn én financieel niet vergoed worden door Zorgkantoor of zorgverzekeraar!
Resulaat: deze doelgroep wordt naar huis gestuurd en worden de 'draaideur patiënten'.
De verantwoordelijkheid wordt bij de huisartsen en de thuiszorg neer gelegd! Waar ook expertise ontbreekt.
Ik zou willen dat de in-service opleiding tot verzorgende of verpleegkundige terugkomt. Waar men breed wordt opgeleid met voldoende praktijkervaring zowel in de somatische als psychiatrische zorg. En daardoor de verzorgende en verpleegkundige een bewuste keuze kan maken waar hun passie ligt.
Je hebt de verzorgenden/verpleegkundigen die goed in zorg zijn óf juist in de begeleiding zijn.
En aan Zorgkantoor, zorgverzekeraars én aan managers en bestuur van zorgaanbieders vraag ik: Hóór de signalen vanuit de werkenden die dagelijks met deze doelgroep te maken hebben. En dan niet alleen hen horen en erover vergaderen, maar komen tot samenwerking en oplossingen.
Aan de politieke leiders: niet lullen, maar echt de signalen van de werkvloer, de medewerkers oppakken en oplossen.
Dat moet door op korte termijn de GGZ meer samen te brengen met de algemene zorgaanbieders voor deze doelgroep.
Zorg voor samenwerking.
Dit zorgt uiteindelijk voor bezuiniging in de zorg.
En voor zorgverleners wordt het omgaan met deze doelgroep een uitdaging en mogelijk ook meer voldoening en plezier in het werk.
Voor een groot deel verslaafden en psychiatrische patiënten zal de juiste zorg/begeleiding hen voor een deel uit de isolement kunnen halen.
Voor een klein aantal mogelijk niet, deze kunnen niet meer en zijn te ver heen, helaas.