Gaza: Voedsel versus hormonen, macht, verloren gezag én inkomsten...
Een kritische blik op humanitaire honger in tijden van geopolitiek spierballenvertoon
Geschreven door: Redactie
Door de rook van diplomatieke statements, verdwaalde raketinslagen en ontplofte vergaderingen in kantoorpanden met airco en vergadertafels van mahoniehout, voltrekt zich in Gaza een tragikomedie die alleen de realiteit zelf had kunnen schrijven:
De aanvoer van voedsel stokt, terwijl Israël een nieuw plan aanbiedt.
Ja, Israël, de staat die normaal gesproken bekendstaat om zijn militaire precisie maar tegelijk machteloos toeziet hoe de huidige distributiesystemen een money maker zijn voor Hamas die de boel gijzelt en doorverkoopt voor topprijzen is nu - met de zegen van de VS - in de weer met een alternatief hulpproject. “Anders. Beter. Efficiënter.” Dat is de belofte. Alleen: de hulporganisaties, die doorgaans opduiken waar anderen hun handen eraf trekken, zeggen nu: bedankt, maar nee bedankt.
Waarom? Omdat het nieuwe plan op sommige kaarten minder lijkt op een voedselroute en meer op een militaire bijlage.
Want laten we eerlijk zijn: als generaal X bepaalt wie een blik linzen krijgt en wie een zak meel, dan gaat het niet meer over honger, maar over hiërarchie.
De VN en NGO’s – vermoeid van jarenlange vredesresoluties die eindigen in ongelezen e-mails – willen nog wel voedsel uitdelen, maar dan liefst zónder de toorn van een krijgsmacht die de rij bij de gaarkeuken als potentiële dreiging ziet. Ze willen distributie zonder drones erboven terwijl Israël het niet meer accepteert Hamas te sponsoren via voedselhulp.
Logisch denkend zou je zeggen om de hulp voorop te plaatsen onder de noemer "als het niet kan zoals het moet dan moet het maar zoals het kan".
Intussen zitten de gewone Gazanen – de mensen zonder spreekstoel op internationale fora – met de gebakken lucht. Letterlijk. Want voedselwagens staan stil, checkpoints veranderen in Kafkaëske cul-de-sacs, en bureaucratie heeft de honger ingehaald.
En dus keren we terug naar de kernvraag van dit stuk: Wat weegt zwaarder – de menselijke maag, of de geopolitieke testosteronspiegel?
Geen van beide, het gaat om het geld. Organisaties die buitenspel worden gezet krijgen uiteindelijk minder poen.
Het antwoord lijkt inmiddels bekend: als macht het overneemt van moraal, blijft voedsel tweede keus. Terwijl de wereld toekijkt – met een mengeling van medelijden, machteloosheid en maandelijkse rapporten – blijft de honger gisten. Niet alleen in Gaza, maar in het morele middenrif van het internationale systeem.
Voedsel versus hormonen én geld.
En hormonen en geld winnen - voorlopig.