De Stoffen Revolutie - De kracht van een uniform - Update: 09-05-2025 Het is nu genoeg!

Nederland, Het Land van Actie (En Academisch Anarchie-Theater) met haar pallie-schapen

Nederland, ooit het land van consensus en kaas, is nu het toneel van een nieuwe vorm van podiumkunst: de straat als theater, de universiteit als barricade, en de demonstrant als professioneel slachtoffer met minor in chaos. Welkom in de gloriejaren van de keffiyeh-klasse — waar activisme begint bij een Instagram-story en eindigt met een politiehond aan je kuit.

De autoriteiten — jarenlang gegijzeld door angst om op Twitter gecanceld te worden — durven eindelijk iets van gezag te tonen. En dat mag ook wel, want het is lastig orde houden als elke knokploeg met een spandoek zichzelf ‘de stem van het volk’ noemt. Een groepje gemaskerde studenten die leszalen bezetten? Heldhaftig, volgens zichzelf. Behalve als je vraagt waarvoor ze precies strijden — dan blijkt de PowerPoint nog niet af.

En wat doen bestuurders? Die kruipen weg in morele neutraliteit, bang om kant te kiezen behalve als het om symbolische veroordelingen op LinkedIn gaat. Ondertussen bezetten hobby-revolutionairen universiteiten alsof het Parijs ’68 is, maar dan zonder boekenkennis of charisma.-lees verder-

-----origineel artikel-----

Mensen zoeken verbinding en zingeving, maakt niet zoveel uit wat het is, zolang je maar ergens bijhoort.
Een uniform, in dit geval een kek sjaaltje helpt daarbij, ook al begrijp je niks van de situatie in het midden-oosten.
Je hoort nu bij een groep en je leven heeft zin! En het begon ongeveer zo:

Ergens tussen de vegan wrap-stand en de genderneutrale toiletten van een universiteitscampus in Amsterdam ontstond de eerste vonk. Twee zelfbenoemde ‘bevrijdingsleiders’ – Rayan en Amir – ontdekten dat als je een keffiyeh strak genoeg om je gezicht bindt, mensen stoppen met vragen stellen. Ze spraken in abstracte termen over ‘de strijd’, ‘solidariteit’ en ‘de onderdrukte Ander’, terwijl ze simultaan hun Instagram Stories bijwerkten.

Wat begon als een tweet met #Intifada In Europa werd al snel een rondreizend circus van protesten in Utrecht, Den Haag, en weer terug naar Amsterdam. Op elke locatie vonden ze snel een kudde: jonge schapen met rugzakken, noise-cancelling koptelefoons en nul kennis van het Midden-Oosten, maar een diep verlangen om ergens bij te horen.

“Wat protesteren we vandaag?” vroeg een eerstejaarsstudent in Utrecht, die dacht dat Gaza een wijk in Barcelona was. “Voor gerechtigheid!” riep iemand. “Tegen imperialisme!” riep een ander. Niemand wist precies hoe, wie of wat, maar de keffiyehs werden uitgedeeld als festivaltickets en al snel had iedereen er één—sommigen zelfs in pastelroze, “voor de vibe”.

In Den Haag poseerden ze voor het Wijnhavengebouw, terwijl een peloton ME’ers eromheen stond met een mengeling van verbazing en vermoeidheid in de ogen. “Waarom roepen ze ‘intifada’ in een stad waar de grootste dreiging het weerbericht is?” vroeg een agent fluisterend.

De protestleiders genoten zichtbaar. Voor hen was dit hun moment - een theaterstuk waarin zij de regie hadden, de massa de figuratie, en de keffiyeh het kostuum. Op vragen over nuance of geschiedenis werd niet ingegaan. “Context is kolonialistisch,” riep Amir toen een Midden-Oosterse student iets probeerde uit te leggen.

Toen de regen viel in Utrecht en de Wi-Fi haperde in Den Haag, viel de revolutie uit elkaar. Sommigen gingen terug naar hun werkgroepen, anderen naar de vintagewinkel om de keffiyeh terug te brengen. De leiders vertrokken naar een podcaststudio in Amsterdam-Noord. “We waren een stem,” zei Rayan. “Voor wat, weet ik ook niet meer. Maar het klonk goed.”
 
De situatie in Gaza is precair, die van de gijzelaars ook. Beide kanten willen horen helpt. Jezelf isoleren niet. Daar is dit conflict te ingewikkeld voor.