Artikel 1? Nee - Gelijkwaardigheid? Nee - Politieke Rechtspraak? Ja - Einde Rechtsstaat - Ja

Het is een briljante strategie: overspoel het rechtssysteem jarenlang met klimaatblokkades, woke-demonstraties en huisbezettingen — dan wennen de rechters vanzelf aan het idee dat “actievoeren” altijd met een progressieve moraal is omgeven. Zodra er dan iemand opkomt voor lichamelijke autonomie of tegen QR-pasjes demonstreert met een ballon, springt het hele apparaat automatisch in paraatheid. Want dat is pas verdacht: vreedzaam, niet-gewelddadig én géén linkse leus in zicht?

Het resultaat is een juridische reflex: de rechtbank als moreel schild voor de heersende ideologie. Want een knuffel op het Museumplein is blijkbaar gevaarlijker dan een molotovcocktail op de A12. De ene actie is “activisme”, de andere is “radicalisering”. De doorslaggevende factor? De politieke kleur van de deelnemer.

En dat is handig. Want in een overbelast justitieel systeem moeten keuzes gemaakt worden. En de gewone misdrijven — geweld, kindermisbruik, drugscriminaliteit — die verjaren toch wel vanzelf als je ze een paar jaartjes op de plank laat liggen. Ondertussen zijn er wél middelen voor 54 uur zitting over een geel parapluutje. Prioriteiten, noemt men dat.

De enige les die je hieruit kunt trekken is: wie niet de juiste vlag voert, is verdachte nummer één. En als je denkt dat de vrijspraak het einde is? Dan komt het OM gewoon nog een rondje: hoger beroep, cassatie, nog een hoger beroep. Niet om te winnen, maar om te laten zien wie hier bepaalt wat recht is.

En ondertussen blijft de boodschap kraakhelder: “Wie zich vreedzaam verzet tegen het narratief, zal hard aangepakt worden. Niet ondanks, maar dankzij onze rechtsstaat.